Jak pewnie już wiecie (bo pisałam o tym tutaj), w moim gabinecie od niedawna można znaleźć przenośny plac zabaw, czyli bujak i drabinkę od Good Wood Poland. Ten niezwykły „mebel” spełnia bowiem rozmaite funkcje. Powiem szczerze – ogranicza nas tylko wyobraźnia. Bujak z łatwością staje się zjeżdżalnią, bazą, domkiem lub jaskinią, ścianką wspinaczkową, huśtawką- konikiem, okrętem na wzburzonych wodach oceanu czy łódeczką spokojnie dryfującą do brzegu. Drabinka, po odwróceniu na gładką stronę może służyć za tablicę po której można rysować kredą (moja czarna świetnie się sprawdza do tego celu). Bujak daje ogromne możliwości zabawy, z których bardzo chętnie korzystam w gabinecie.
Dziś chciałabym opowiedzieć o tych mniej związanych z bujaniem, czyli o wspinaniu i zjeżdżaniu. I zaprosić Was do przyjrzenia się im od strony możliwości oraz potrzeb rozwojowych dziecka.
Wspinanie jest jedną z najbardziej naturalnych aktywności dziecka. Może pomóc w rozwijaniu wielu potrzebnych w życiu codziennym cech, takich jak sprawność fizyczna i intelektualna, umiejętność szybkiego podejmowania decyzji i planowania, a także odpowiedzialność i odwaga. Dziecko uczy się odpowiedzialności i dbania o swoje bezpieczeństwo. Pokonując barierę swojego lęku nabiera pewności siebie. Uczy się wytrwałości, cierpliwości w doskonaleniu swoich umiejętności, konsekwencji w dążeniu do celu. Ponadto poprawia się koordynacja, zwinność, gibkość i orientacja w przestrzeni. Na bujak najprzyjemniej jest wspinać się za pomocą drabinki, którą warto dokupić do zestawu. W wersji łatwiejszej mamy „schodki”, które ułatwiają wspinaczkę maluchom. Natomiast dzieciaki równie często korzystają z wersji „utrudnionej” i wspinają się po gładkiej stronie drabinki, czyli po zjeżdżalni.
Zjeżdżanie to przyjemność, ale też wyzwanie. A wyzwania to coś, z czym mierzymy się każdego dnia. Wokół nas jest wiele barier i trudności. W ich przezwyciężaniu pomaga odwaga do działania, którą warto zaszczepiać od najmłodszych lat. Odwaga jest rezultatem poznawania samego siebie i swoich możliwości. Napędza do działania i wzmacnia. Odważne dziecko to takie, które pomimo strachu, działa.
Dorosły obserwując dziecko bawiące się na bujaku ma szansę pozwolić mu poczuć się odważnym. Ale także uczyć się na błędach, motywować do nie zrażania się gdy coś nie wychodzi, dać możliwość na samodzielnego rozwiązywania problemów. To ważne by dorosły był dostępny kiedy sytuacja tego wymaga, ale nie reagował jeśli to naprawdę nie jest to konieczne. Sformułowania typu „uważaj”, „nie rób tego”, „to niebezpieczne” warto zostawić wyłącznie na wyjątkowe sytuacje. Dziecko samo musi nauczyć się ufać swojej intuicji i wiedzieć, gdzie przebiega granica jego możliwości. Bujak daje szansę sprawdzania tego w domowych, bezpiecznych warunkach. Czasem może się zdarzyć, iż przy pierwszych trudach dziecko będzie chciało się poddać. Wówczas rolą opiekuna jest podtrzymanie jego motywacji. Pokazanie dziecku, że trudności i porażki są czymś normalnym, co zdarza się każdemu — nawet (a może szczególnie?) dorosłym 😉
Drodzy dorośli – zapraszam także Was do zabawy na bujaku. Próbujcie, eksperymentujcie, sprawdzajcie. Pamiętajcie, że plastyczność dzieci powoduje, że czerpią ze środowiska różne wzorce zachowań. Jeśli opiekunowie wykazują się otwartością w działaniu i są ciekawi świata — dziecko będzie chciało postępować w ten sam sposób. Zachęcam więc do bujania, skakania, zjeżdżania i wspinania się.
Zabawa z bujakiem stwarza warunki do przeżycia przygód, mobilizując wszystkie zmysły i jednocześnie wzmacniając poczucie samodzielności, zaufanie do siebie a także (jeśli zabawa odbywa się w towarzystwie) zdolność współpracy z innymi. Ponadto daje mnóstwo frajdy. Bardzo sobie to cenię.
Udostępnij